Onze huisdieren zijn een deel van ons gezin. Dat maakt het ook moeilijk om ze te zien ouder worden, lijden of doodgaan. En dan is het zover: als baasjes word je op een bepaald moment geconfronteerd met de dood. Soms heb je de tijd om je hierop voor te bereiden, soms ook niet. Vervolgens moet je ook nog beslissen wat er met je huisdier zal gebeuren.

Hieronder zetten we even de mogelijkheden op een rijtje.

Huisdierencrematorium

Onze praktijk doet meestal een beroep op huisdierencrematorium Memoria in Baal (www.meamemoria.be), Adio in Tessenderlo (www.adio.be) en Amicitia in Rotselaar en Sint-Truiden (www.amicitia.be).

Wat is een individuele crematie?

De crematie van het dier gebeurt dan individueel, dus niet samen met andere huisdieren. De meeste baasjes kiezen er voor om de ophaling van hun huisdier door ons te laten regelen. Wij bellen dan het crematorium en het dier wordt, meestal dezelfde dag nog, door een bode opgehaald in de praktijk of bij je thuis. Zodra het dier in het crematorium aankomt, neemt een medewerker van het crematorium met de baasjes contact op om enkele praktische zaken (speciale wensen, ophaling urne,…) af te spreken. Het is ook mogelijk om, tijdens de openingsuren, je huisdier zelf naar het crematorium te brengen. Je kan daar, indien je dat wenst, ook nog even afscheid nemen.

Zij baren je huisdier dan op, en respecteren deze laatste ogenblikken door je even alleen te laten in de daartoe voorziene ruimte. Daarna heb je de mogelijkheid om de as van je dier terug te krijgen in een zakje of strooiblik, waarna je die zelf kan uitstrooien of thuis kan begraven.

Je kan in het crematorium ook kiezen voor een urne. Urnen zijn beschikbaar in verschillende uitvoeringen. Ze kunnen gepersonaliseerd worden, bv door ze te laten bedrukken met de naam van je huisdier. Er bestaan ook herinneringssieraden. Sommige van deze sieraden bevatten een kleine holle ruimte waarin je een klein plukje haar van je huisdier kunt bewaren of een symbolische hoeveelheid as. Je kan ook een gedeelte van de voetafdruk van je huisdier laten verwerken in een ring. Alle info hierover vind je op de website van de crematoria.

Wat is een gezamenlijke crematie?

Ofwel breng je je overleden huisdier zelf naar het crematorium, en dan kan je natuurlijk nog even afscheid nemen. Ofwel komt een bode van het crematorium het overleden dier bij ons in de praktijk ophalen, dan is afscheid nemen in het crematorium niet meer mogelijk. De overleden dieren worden gecremeerd, samen met andere dieren. Je krijgt geen as mee nadien.

Zelf begraven

Een veel gestelde vraag: Mag een huisdier in de tuin begraven worden? Begraven in de tuin is mogelijk onder volgende voorwaarden: Het betreft een gezelschapsdier (hond, kat, konijn, fret, cavia,…) van maximaal 10 kg. Het dier mag niet gestorven zijn aan een op mens of dier overdraagbare ziekte. Begraven mag enkel in zanderige grond, het dier moet in een put begraven worden van minstens een halve meter diep. De dieren mogen enkel verpakt worden in biologisch afbreekbare materialen, niet in plastic.

Dierenbegraafplaats Gelrode

Inwoners van Aarschot en de deelgemeenten die hun hond of kat willen begraven, kunnen voor 52,50 euro een plekje op de dierenbegraafplaats van Gelrode kopen. Je kan een gedenksteen of kruisje van maximum 25 op 25 cm aan het graf plaatsen. Er is geen limiet voor de grootte van de hond of kat. Het graf blijft gedurende vijf jaar en kan verlengd worden met vijf jaar. Je aanvraag kan je indienen bij de dienst Burgerlijke Stand op het gelijkvloers van het stadhuis.

Wat is artrose en hoe ontstaat het? Een gewricht bestaat uit twee botten die bedekt zijn met kraakbeen. Het gewricht wordt bij mekaar gehouden door een gewrichtskapsel en gewrichtsbanden. In het gewricht zit gewrichtsvocht.

Bij jonge dieren is het gewrichtskraakbeen soepel en elastisch. Naarmate dieren ouder worden, wordt het kraakbeen langzaam brozer. Er ontstaan kleine barstjes in het gladde kraakbeenoppervlak en er beginnen ook stukjes kraakbeen los te komen. Stilaan ontstaat dan een vicieuze cirkel: het kraakbeen wordt ruwer en het gewricht wordt minder soepel omdat twee ruwe oppervlakken tegen elkaar schuren. Er komen stukjes kraakbeen los die zweven in het gewricht. Door de irritatie komt er vocht in het gewricht. Ook het gewrichtskapsel zal beginnen ontsteken en wordt stilaan dikker en stijver wat de beweeglijkheid van het gewricht niet ten goede komt. In tweede fase zien we ook de vorming van botuitsteeksels aan de randen van het gewricht, deze scherpe randen kunnen ook pijn veroorzaken. Het dier zal steeds minder gaan bewegen, waardoor ook de spieren beginnen te slinken.

Meestal zien we pas artrose bij dieren vanaf middelbare leeftijd, maar soms zien we het ook al bij jonge dieren met instabiele gewrichten. Die instabiliteit kan bijvoorbeeld een gevolg zijn van erfelijke gewrichtsaandoeningen zoals heupdysplasie, elleboogdysplasie of schouderdysplasie. Instabiliteit kan ook door een trauma veroorzaakt worden, bijvoorbeeld door een gescheurde kruisband in de knie.

Symptomen

Honden met artrose zijn stram en staan mank. Er is heel typisch sprake van “startkreupelheid”. Als het dier lang gelegen heeft geraakt het moeilijk recht. Bij de eerste stappen is de hond erg mank, eens hij een beetje heeft gewandeld is de mankheid minder uitgesproken. Bij erge pijn kan een hond ook piepen of janken en op drie poten lopen.

Bij een kat zijn de klachten vaak veel subtieler. Een kat wordt niet zoals een hond uitgelaten. De artrose beperkt zich meestal niet tot één gewricht waardoor de kat ten gevolge van de pijn haar bewegingspatroon zal aanpassen. Een kat met artrose zal dus minder hoog of niet willen springen, moeite hebben met trappen lopen of moeilijk door het kattenluik geraken. Als de kat niet goed meer over de rand van de kattenbak kan stappen, kan ze ineens ook onzindelijk gedrag gaan vertonen (behoefte naast de bak doen). Sommige katten worden niet graag meer aangeraakt of geaaid.

Diagnose

Tijdens een orthopedisch onderzoek worden de gewrichten van de hond gecontroleerd en er wordt gekeken waar het probleem zit. Hierbij letten we op een pijnreactie tijdens het betasten en bewegen van de gewrichten. Een poot die al een hele tijd ontlast wordt, zal ook veel minder gespierd zijn. Als een dier mank staat en onvoldoende goed reageert op pijnstillers of continu pijnstillers nodig heeft, dan zijn röntgenfoto’s zeker nuttig om te kijken wat er precies aan de hand is. Met een röntgenfoto kan er onderscheid worden gemaakt tussen artrose, bottumoren, groeipijnen, letsels aan de gewrichtsbanden,…

Therapie

Artrose kan niet genezen worden. De afwijkingen die in het gewricht aanwezig zijn kunnen nooit volledig gecorrigeerd worden. We kunnen er wel voor zorgen dat je huisdier geen pijn meer heeft en zo lang mogelijk een goede levenskwaliteit heeft. Een goede behandeling bestaat uit een combinatie van verschillende maatregelen:

1) Gedoseerde beweging: Blijven bewegen is belangrijk want “rust roest”. Het is beter om elke dag een korte wandeling te maken dan één lange wandeling één keer per week. Ook apporteerspelletjes worden best vermeden omdat bij het nemen van bochten de gewrichten fel worden belast.

2) Dieren met overgewicht proberen we te doen vermageren tot hun ideale gewicht, zodat de gewrichten die het al moeilijk hebben ontlast worden.

3) Pijnstillers (NSAID’s) kunnen het leven van je hond of kat een stuk aangenamer maken. Als je huisdier geen pijn meer voelt, zal het zich terug gelukkiger voelen en zal ook terug meer (durven) bewegen, daardoor blijven de poten beter bespierd, waardoor je hond/kat ook weer mobieler wordt.

4) Voedingssupplementen/voedingen met glucosamine en chondroïtinesulfaat kunnen helpen om de gewrichten van je hond en kat terug een stuk soepeler te krijgen. Deze supplementen verbeteren de kwaliteit van gewrichtsvocht en kraakbeen. De nieuwste voedingssupplementen voor de gewrichten bevatten collageen. Door dagelijkse inname van een smakelijke kauwtablet, remmen we de ontstekingsreactie in de gewrichten af.

 5) Een operatie kan nodig zijn om onstabiele gewrichten te stabiliseren, bv. een gescheurde kruisband in de knie.

6) Fysiotherapie kan voor bepaalde patiënten zinvol zijn. Hiervoor werkt onze praktijk onder andere samen met Het Waterhof in Velm (www.hetwaterhof.com).

Meerdere keren per jaar worden wij als dierenarts opgebeld omdat een hond of kat chocolade heeft gegeten. Dit is terecht: Chocolade is namelijk giftig voor honden en katten. Hoe sterker (donkerder) de chocolade, hoe giftiger deze is.

Cacao en chocolade bevatten de stof theobromine. Honden en katten zijn hier zeer gevoelig voor. Hoe donkerder de chocolade, hoe hoger het gehalte aan theobromine. We zien frequent honden met een chocolade intoxicatie. Katten kunnen ook absoluut niet tegen theobromine, maar zij zijn veel kieskeuriger dan honden, ze zullen uit zichzelf niet zo snel chocolade eten. Witte chocolade bevat zo goed als geen theobromine en is niet gevaarlijk. Omdat witte chocolade veel vet bevat, kan die eventueel wel spijsverteringsklachten veroorzaken.

Er zijn richtlijnen opgesteld die aangeven wanneer een bepaalde hoeveelheid chocolade gevaarlijk is voor een hond van een bepaald gewicht. Houd er echter rekening mee dat dit richtlijnen zijn en dat de giftigheid van chocolade per hond kan wisselen. Bovendien is het belangrijk om te beseffen dat honden theobromine langzaam afbreken. Een hond die bijvoorbeeld iedere dag een praline krijgt of een stukje boterham met choco, kan na een aantal dagen tot weken toch ernstige vergiftigingsverschijnselen krijgen!

Een hond of kat kan ziek worden vanaf één uur tot vier uur na inname van chocolade, maar soms zijn de verschijnselen pas na zes tot twaalf uur waarneembaar. Bij milde vergiftigingsverschijnselen zal een dier gaan braken en diarree krijgen. Het kan ook meer gaan drinken en meer plassen. Bij ergere vergiftigingen wordt het dier onrustig en kan spierrillingen, hartkloppingen en epileptiforme aanvallen krijgen. Ook een pancreasontsteking is mogelijk na inname van chocolade. Bij inname van grote hoeveelheden chocolade kan het dier helaas ook overlijden als gevolg van hartritmestoornissen en ademhalingsproblemen.

Bel altijd je dierenarts als je huisdier chocolade heeft gegeten! Ga na hoeveel chocolade het dier heeft gegeten en wat voor chocolade het is. Probeer er ook achter te komen hoe lang geleden de chocolade werd opgegeten. Meestal zal je het advies krijgen om zo snel mogelijk langs te komen. Hier kun je zelf berekenen of de hoeveelheid chocolade giftig of dodelijk is voor je hond.

Welke behandeling ingesteld wordt, is afhankelijk van een aantal dingen: Hoe lang het geleden is dat het dier de chocolade gegeten heeft, of er ziekteverschijnselen zijn en zo ja welke.

Als het minder dan drie uur geleden is dat de hond of kat de chocolade heeft gegeten, dan kan een injectie gegeven worden om het dier te laten braken. Als het langer dan drie uur geleden is en/of het dier heeft al verschijnselen dan zal de patiënt mogelijk gehospitaliseerd worden. Verdere behandeling en de prognose zullen dan afhangen van de klachten van het dier. Voorkomen is beter dan genezen! Laat chocolade daarom nooit onbeheerd binnen bereik van je huisdieren staan.